3. Co masz w koszyczku Czerwony Kapturku?

 Rozdział może zawierać sceny +12 czytasz na własną odpowiedzialność ! ;3

           

            „Dlaczego to muszę być ja?” pomyślała, patrząc na biały proszek, znajdujący się w małej, plastikowej torebeczce. Narkotyki. Mogła za to trafić do więzienia, ale czy spotkanie kogoś takiego, jak ten mężczyzna nie było tego warte? Przecież w każdej chwili mogła zrezygnować, a na jej miejsce przyszłoby wiele kobiet. Wiele razy zastanawiała się, dlaczego mężczyzna oddziałuje na kobiety właśnie tak, a nie inaczej, niestety nie potrafiła tego zrozumieć, to było ponad ludzkie możliwości.

     — Nadal się zastanawiasz? — Pytanie wyrwało ją z zamyślenia. Zdecydowała, pójdzie do Jeffersona, czekała na to bardzo długo, aby go zobaczyć, aby...

     — Nie. Postanowiłam, że pójdę, doskonale wiesz, że nie przepuściłabym takiej okazji.

     — Niewątpliwie, ale wiesz, że możesz za to zapłacić, — mówiąc to, mężczyzna ścisnął jej nadgarstek wolną ręką i przysunął się do niej. Na jego twarz wkradł się delikatny uśmiech. — kto wtedy będzie mnie pocieszał? — zapytał, chcąc znaleźć się bliżej Ruby zrobił krok do przodu. Nie krępował się, kładąc dłoń na jej udzie. Nie robił tego pierwszy raz, ten gest był jedynie nic nie znaczącym dotykiem w porównaniu z tym co razem przeżyli. „Klienci”, pomyślała młoda kobieta z niedowierzaniem kręcąc głową, nie mogła teraz odpuścić. Właściwie, to nie chciała tego robić. Bez słowa wyciągnęła swoją rękę, po małą torebeczkę, jednak mężczyzna oddalił proszek.

     — Nawet się nie pożegnasz?

     — Nie.— warknęła w jego kierunku wydzierając mu małą torebeczkę, z białym proszkiem. Nie chciała dłużej rozmawiać z mężczyzną, działał jej na nerwy. Dlaczego nie potrafił zrozumieć, że to co ma zrobić jest, ważniejsze od pieprzenia się z nim, ważniejsze od wszystkiego. Westchnęła i trzasnęła za sobą drzwiami. Musiała jeszcze iść do domu i odpowiednio się ubrać. Nie mogła iść na spotkanie w takim zwykłym stroju, w którym wyglądała jak zakonnica. To było niedopuszczalne.

            Otworzyła ogromną szafę, wyjmując z niej czarną, skórzaną sukienkę z dużym dekoltem. Nieważne, że ubiór nie będzie wiele zakrywał, właściwie, nie będzie prawie nic krył, ale na to właśnie liczyła. Poszła do łazienki i stanęła przed ogromnym lustrem patrząc na swoje odbicie. Była piękną kobietą, jej babcia mówiła, że tę urodę, odziedziczyła po matce. Długie włosy opadały na jej ramiona. Miała spokojną, zarazem drapieżną fryzurę. Cienkie kosmyki czerwieni zmieszane z czernią. To coś niespotykanego w tym, spokojnym miasteczku, ale musiała się czymś wyróżniać. Musiała przykuwać uwagę mężczyzn, którzy mogli stać się jej klientami. Tak, była prostytutką... spędziła noce z osobami, których nie znała, niekiedy nie lubiła, ale czego się nie robi dla pieniędzy, miała głodować, nie kupować sobie ubrań, wyglądać tak jak inne kobiety, zamieszkujące miasteczko? Skoro natura obdarzyła ją taką urodą, dlaczego miałaby z tego nie skorzystać? Wiedziała jak wykorzystywać swoje piękno i robiła to, nie zważała na przeciwności. Czego miała się wstydzić? Swojego pięknego ciała? Zielonych dużych oczu, otoczonych wachlarzem długich hebanowych rzęs? Prostego nosa? Może idealnie wyprofilowanych, pełnych ust, które potrafiły zrobić mężczyźnie naprawdę niezwykłe rzeczy.

             Rozebrała się i weszła pod prysznic. Odkręciła wodę pozwalając, aby krople wody okryły jej ciało. Mogłaby tutaj stać przez całą wieczność. Prysznic pozwalał zmyć z jej ciała każdy grzech, ponownie stawała się czystą Ruby - dosłownie i w przenośni. Odchyliła głowę do tyłu, zamknęła  oczy. „Jak tam będzie?” Zadawała sobie to pytanie w myślach cały czas. Każdą kobietę pociągają niegrzeczni mężczyźni, ale czy psychopaci zamknięci w szpitalu psychiatrycznym, na zamkniętym oddziale? Może to tylko ona była taką idiotką, aby tam iść posiadając narkotyki?

            Stanęła przed starym budynkiem, otoczonym wysokim, zaniedbanym żywopłotem. Przez chwilę tempo wpatrywała się w budynek, nerwowo przestępując z nogi, na nogę. Wiele osób pomyślałoby, że jej tupanie świadczy o braku wygody spowodowanym najwyższymi szpilkami, jakie wsunęła na nogi. Buty były naprawdę piękne, czarne, odbijające promienie zachodzącego słońca. Spojrzała w dekolt, aby po chwili wsunąć torebkę głębiej w stanik. Jeśli będzie spokojna przejdzie bez problemu. Poprawiła swoją obcisła, krótką sukienkę po czym ruszyła przed siebie.

Korytarz był pomalowany na błękitny kolor. Podłoga wysłana białymi kafelkami sprawiała wrażenie ciągnącej się w nieskończoność. Błękit miał powodować u pacjentów spokój i opanowanie, co mogli czuć oni, skoro ściany budziły w kobiecie niepokój. Stawiając kolejne kroki, miała ochotę stąd uciec, jednak było już za późno na odwrót. Postanowiła, że będzie dzielna, że wykona zadanie i tak też zrobi. 

            Stukot wysokich obcasów roznosił się echem po długim, pustym korytarzu. Szła dynamicznym krokiem, chcąc mieć to już za sobą. Była wprawdzie zaskoczona, że pozwolono jej tu przyjść, jednak nie nieszczęśliwa, przecież w końcu go zobaczy. 

            Zatrzymała się przed ogromnym, dobrze zbudowanym mężczyzną, który patrzył na nią w taki sposób, jakby chciał ją zabić, jednak z pewnością nie zrobi nic złego, taką miała nadzieję. Jeśli mieliby kogoś umieszczać w tym budynku, to właśnie jego. Obawiała się mężczyzny stojącego tuż przed nią i patrzącego głęboko w przerażone oczy. Uśmiechnął się, jakby ten uśmiech miał wywołać u niej zaufanie, jednak nie sprawił tego. Poczuła w gardle gulę, której nie potrafiła przełknąć. „Bądź dzielna Ruby, przecież potrafisz., powtarzała sobie w myślach niepewnie odwzajemniając uśmiech mężczyzny.

     — Mogę poprosić o jakiś dowód tożsamości? — Wyciągnęła to, o co poprosił ją mężczyzna, a kiedy zobaczył i upewnił się, że to ta kobieta odsunął się i otworzył grube drzwi, wpuszczając ją do środka.

             Nieznajomy zrobił to niechętnie. chciał na nią popatrzeć i nie tylko popatrzeć. Zastanawiał się, dlaczego ubrała się w taki sposób, ale po chwili mógł się domyśleć. Nie był żadnym naiwnym głupcem. Słyszał bardzo wiele, o takich spotkaniach. Mimo jej wyglądu było mu szkoda tej kobiety, możliwe, że niedługo pożegna się ze swoją urodą,  nawet życiem.

Jefferson podniósł głowę słysząc, że nie jest już sam. Ten dureń znalazł jakąś idiotkę, która tu przyszła, był zaskoczony, ale jednocześnie szczęśliwy. Nie wyglądał najlepiej. Schudł, nie potrafił jeść posiłków, które mu dawano, smakowały jak gówno, właściwie nie miały żadnego smaku, to właśnie w tym tkwił największy problem. Kiedy napotkał oczy swojej towarzyszki, na jego ustach zagościł uśmiech. Miał pod oczami sińce, nie wysypiał się, nie potrafił spać w tak jasnym miejscu, kiedy zamykał oczy, miał w głowie tą biel, w której skąpane było całe pomieszczenie. Miało to pomóc, jednak przynosiło odwrotny efekt. Wstał, splatając swoje ręce za plecami, zrobił parę kroków w kierunku kobiety. Był zaskoczony jej ubiorem, co ona myślała? Że będą tu robić niestosowne rzeczy.

     — To szpital, nie burdel, Ruby, — mówiąc to pokręcił z niedowierzaniem głową, nadal podchodząc do ciemnowłosej. Był opanowany, tego właśnie bały się kobiety, tego spokoju. Spokoju, widniejącego w jego oczach. Mimo, że skierował do niej te słowa pomyślał, że może byłoby ciekawie. One wszystkie się o to proszą. Wszystkie, proszą się o śmierć. — nie zależy mi na tobie kochanie, tylko na tym, co dla mnie masz.

            Dlaczego zdenerwowała się, tym co do niej powiedział, miał racje, przyszła tutaj z jednym zamiarem i osiągnie to, czego chce. Wyglądał bardziej jak anioł, ubrany cały w biel. O co im wszystkim chodziło z tymi jasnymi kolorami? Podeszła do niego, ze spokojem wyciągnęła małą, plastikową torebeczkę. Pomachała mu przed nosem. Uśmiechnął się, czyli nie powinien być na nią zły... może wcale nie był. Wzięła głęboki oddech podchodząc bliżej. Stanęła między mężczyzną a stolikiem, jedyną rzeczą, która nie była biała.

            Dobrze się spisała. Wyciągnął rękę, aby chwycić to, co przyniosła, jednak złapał jedynie powietrze, bo w ostatniej chwili odsunęła rękę.

     — Wiesz Jefferson, w dzisiejszych czasach, nie ma nic za darmo — odparła z pełnym przekonaniem, uśmiechnęła się podstępnie. Miał zapłacić? Niby czym, przecież nie miał pieniędzy. Spojrzał na stolik, stojący za kobietą. Jego nóżki, były przyczepione do ziemi, zaokrąglone krawędzie, nie ma szans na jakikolwiek nieszczęśliwy wypadek. Zrobił krok do przodu, znajdując się parę centymetrów przed nią. Jego uśmiech, poszerzył się, stał się niemal psychopatyczny. Nikt nie zdążyłby zareagować, ona również nie zdążyła. Chwycił jej szyję i popchnął na stolik. Nie zastanawiał się zbyt długo. Musiał mieć te narkotyki.

     — Nie prowokuj mnie, do rzeczy, których nie chcę, kobieto — wyszeptał w jej usta, po czym złożył na nich namiętny pocałunek, sięgając ręką do plastikowej torebki, znajdującej się między palcami kobiety. Nie była głupia, rzuciła woreczek za niego. Chwyciła jego białą koszulkę, nie pozwalając mężczyźnie się odsunąć. — Jesteś uparta. — wysyczał, ale nie odsunął się od niej, chociażby na milimetr, wręcz przeciwnie. Nie stawiała oporu, przyjmując ciepło jego oddechu na swojej szyi, odchyliła głowę, aby móc rozkoszować się tą chwilą. Jefferson złapał ją za włosy, bardziej wykręcając głowę kobiety. Podobało się jej. Objęła go nogami, jednocześnie zsuwając swoje szpilki, upadły na ziemię, roznosząc cichy huk. Dłońmi powiodła wzdłuż jego kręgosłupa, zatrzymała się przy gumce od białych spodni. Zachyliła koszulkę, chcąc dotknąć skóry mężczyzny, ale kiedy tylko to zrobiła, odsunął swoje miękkie usta, od jej rozpalonego ciała. Zaczął się śmiać. Przerażająco. Odsunął się od Ruby wydając z siebie, ten przerażający chichot, niczym ktoś, kto zrobił coś strasznego.

     — Jesteś kretynką, możesz wyjść. Jak już mówiłem, to szpital, nie burdel.

Podszedł do torebki, leżącej na ziemi, chwycił ją, z wyczekiwaniem spojrzał na kobietę, wyciągnął do niej wolną rękę. — Zanim mnie opuścisz, daj mi dowód.

     — Pieprz się.— odparła, wstała ze stolika i założyła buty. Odwróciła się do niego tyłem, kierując się do drzwi. Jefferson, chwycił jej nadgarstek i przyciągnął do siebie. Nie pytał o pozwolenie, po prostu wsadził długie palce w jej stanik, wyciągnął dowód jedynie się uśmiechając. Ominął ją, stając przed blatem wysypał proszek i wyrównał go dowodem, po czym wciągnął. W końcu mógł to poczuć. Tęsknił za tym uczuciem. Odchylił głowę do tyłu, zamknął oczy, aby po chwili poczuć delikatne dłonie, na plecach. Teraz wszystko było mu obojętne, dostał to, czego chciał. Odwrócił się do kobiety patrząc głęboko w oczy.

     — Idź. — jego głos zabrzmiał spokojnie, zbyt spokojnie. Odszedł od niej i położył się na łóżku. Kobieta zrozumiała, że nie może liczyć, nawet na rozmowę.

     — Nie tego oczekiwałam.

     — Dałem Ci więcej niż powinienem. Dałem Ci szanse, abyś mogła wrócić tu ponownie.

     — Nie wrócę, jesteś palantem.

     — Nie jestem. Wiem, że kłamiesz, nie przepuścisz takiej okazji.

     — Nienawidzę Cię, Jefferson!— Warknęła, nie potrafiąc już powstrzymać słów, cisnących się na jej usta.

     — Jasne.

            Nie miała już siły z nim dyskutować. Po prostu wyszła. Ominęła mężczyznę, stojącego na korytarzu i odeszła. Wróci tu, z nożem, aby mogła poderżnąć mu gardło, zrobi to. „Dupek”, pomyślała opuszczając teren szpitala.

 

_____________________ . ♣ . _____________________

Witam w rozdziale 3. 

Tradycyjnie dziękuję za komentarze i inne uwagi ;) 

Taka wiem, sama siebie nienawidzę za to co zrobiłam, ale jestem taka zła wredna i bleee. Wybaczcie mi, wszyscy mi wybaczcie. ;* Jest Jefferson, w końcu, chciałam zrobić mu takie wejście "Bitch im famous" Niestety się nie udało. Ma wielka miłość nie miała wejścia. 

Pozdrawiam i czekam na wasze opinie ;>

Dla rozluźnienia atmosfery. w końcu mi się udało, trochę siedziałam nad tym i powiem, że mi się strasznie podoba. 

Zapraszam do obejrzenia zwiastuna bloga ;> Pierwszego i z pewnością nie ostatniego.